Zoals een boot heel langzaam
achter de horizon verdwijnt
zo hebben wij de laatste jaren
stap voor stap
afscheid moeten nemen
wat blijft zijn onze herinneringen
In deze moeilijke periode biedt het samenzijn met familie je troost. Ook vond ik troost in onze tuin. Met je handen in de aarde even je hoofd leeg maken.
Ik heb even getwijfeld of ik zoiets persoonlijks als dit wilde en kon delen. Maar ik heb toch het gevoel dat ik niet verder kan gaan met posten plaatsen alsof er niks is gebeurd. Dat zou niet goed voelen. Ook wil ik graag dat jullie weten dat ik een reden had om geen posten te lezen en reacties achter te laten. Ik probeer binnenkort de draad weer op te pakken.
Groetjes van Aleta